پیده غذایی با تاریخ و پیشینه هزار ساله!

پیش از پرداختن به موضوعِ خوشمزه‌ی امروز (یعنی پیده) باید به عنوانِ نویسنده‌ی این مطلب اعتراف کنم تا همین چند وقتِ پیش دقیق نمی‌دانستم پیده نامِ یک غذاست یا پایتختِ مجارستان! تا اینکه با یکی از دوستانِ خوش‌اشتها و ماجراجو در حیطه‌ی غذا، به کافه رستوران روکالانژ رفتیم و بعد از نوشیدنِ اسپرسوهای‌مان به خانمِ گارسون گفتیم ما دل‌مان پیتزا می‌خواهد اما پیتزایی که تکراری نباشد! ایشان هم که انگار دقیقاً می‌دانست ما چه می‌گوییم و آن لحظه دل‌مان چه می‌خواهد پیده بیکن روکالانژ را پیشنهاد کرد. و خب ماجرا اینطوری پیش رفت که وقتی غذایمان را آوردند و لقمه‌ی اول را خوردیم، دیگر تصوّرِ پایانِ دنیا از تصوّرِ تمام شدنِ آن معجزه‌ی خوش عطر و طعم برای‌مان آسان‌تر بود.

پیده چیست؟ 

اما پیده چیست ؟ و وقتی از انواعِ پیده حرف می‌زنیم از چی حرف می‌زنیم ؟ پیده ، یا به قولِ فرنگی ها «پیتا»، در واقع به نوعی نان سنتیِ کشورهای مدیترانه و مناطق عرب زبانِ خاورمیانه گفته می‌شد که طبقِ ادعای خودشان قدمتی بالغ بر هزاران سال داشته و تولدش به دوره‌ی بابلیانِ باستان برمی‌گشته و نوعِ آرد و پروسه ی آماده‌سازی و مخمّرهای به کار رفته در خمیرش با سایرِ نان ها متفاوت بوده و در دمای بالا و حدوداً پانصد درجه ی فارنهایت پخته می‌شود. 

پیتزای ترکی

 پیده هم مثلِ بسیاری دیگر از غذاهای مدرن با ریشه ی تاریخی، تحتِ تاثیرِ پیشرفت و تطورِ هنرِ آشپزی واقع شد و به تدریج از فرم و معنای سابقِ خودش فاصله گرفت و تبدیل شد به یک نوع غذا که در فرهنگِ عامیانه‌ی مردمِ دنیا، «پیتزای تُرکی» صدایش می‌کردند و می‌شود حدس زد که احتمالاً منظورشان از عبارتِ «پیتزای تُرکی» ، پیده کییمالی یا پیده کاسارلی بوده است که خاستگاهش ترکیه است و طرزِ پختن‌اش هم از این قرار بوده که خمیری ورز داده شده در روغنِ زیتون و با طعمی مخصوص (شور و شیرین) را  با گوشت و سیب‌زمینی و پیاز (ریز و خُردشده) و ادویه های بومی پُر می کردند و در اجاق می‌گذاشتند و بنابر مشاهدات و توصیفاتِ جهانگردانِ فرنگی، هنگامِ سِرو، ظاهری شبیه به قایقِ کایاک و طعمی بی‌نظیر داشته! این طرزِ آماده سازی و پخت درموردِ اکثرِ پیده ها صدق می‌کند اما پیده صرفاَ در یک طعم و یک منطقه ی جغرافیایی خلاصه نمی‌شود و از آن دسته غذاهایی ست که افقِ طعمیِ گسترده‌ای دارد و بسته به خلاقیت و ذوقِ آشپز، می‌تواند هزاران  عطر و مزه به خودش بگیرد. برای مثال علاوه بر کییمالی و کاسارلی که پیش‌تر ازشان حرف زدیم، پیده ی کوشباشیلی (مشهور به پیده ی کلّه پرنده‌ای!)، پیده سوجوک (نوعی سوسیس)، پیده سِبزِلی (همان پیده ی سبزیجاتِ خودمان)، پیده کاپالی (مشهور به پیده ی دریای سیاه: متشکل از کره و تخم مرغ و ادویه) و پیده پنیر از محبوب‌ترین و پرطرفدارترین پیده‌های حالِ حاضر در دنیا هستند. 

پیده ها عموماً پُختی دو مرحله‌ای دارند که مرحله‌ی اول شاملِ آماده‌سازی و پف کردنِ خمیر و مرحله ی دوم شاملِ کاور کردنِ خمیرِ آماده با محتویاتِ موردنظر و پختن در اجاق (یا ماهیتابه ی روغن به روشِ اسپانیایی ها) می‌باشد.

سخن پایانی اینکه اگر شما هم تا حالا پیده را امتحان نکرده اید، یا اینکه پیده خورده اید اما دل‌تان طعم و کیفیتی تازه‌تر واصیل‌تر می‌خواهد، از پیده های رستورانِ روکالانژ غافل نشوید. در روکالانژ با طیفِ گسترده‌ای از پیده ها مواجه خواهید شد که کافی است به ذائقه و علاقه‌تان رجوع کنید تا تصمیم بگیرید کدام پیده، پیده ی شماست. : )

پیده روکالانژ 

لیستِ پیده های رستوران روکالانژ :

پیده گوشت روکالانژ (گوشت راسته ی گوساله، فلفل دلمه، پنیر موزارلا، نان پیده)

پیده پنیر روکالانژ (پنیر بلوچیز، پنیر موزارلا، نان پیده)

پیده سبزیجات روکالانژ (فلفل دلمه، پنیر موزلرلا، قارچ، نان پیده)

پیده سوجوک روکالانژ (سوجوک، نان پیده، پنیر موزارلا)

پیده مرغ و اسفناج روکالانژ (اسفناج، سینه ی مرغ، پنیر موزارلا، نان پیده)

پیده بیکن روکالانژ (بیکن، نان پیده، پنیر موزارلا)